 Ιστορία των Αλυκών
 Οι Αλυκές, πριν εξελιχθούν σε τουριστικό θέρετρο, ήταν η συνέχεια του χωριού Καταστάρι και η ιστορία τους συνδέεται άμεσα με αυτό το γειτονικό χωριό. Το Καταστάρι είναι το δεύτερο, σε πληθυσμό μεγαλύτερο χωριό του νησιού, (μετά την Πόλη της Ζακύνθου) και είναι η πρωτεύουσα του Δημοτικού Διαμερίσματος των Αλυκών.
Στην αρχαιότητα, οι κάτοικοι των Αλυκών, φοβούμενοι πειρατικές επιθέσεις, καθώς οι Αλυκές είναι παραθαλάσσια περιοχή, μεταφέρθηκαν 2 χιλιόμετρα βορειοδυτικά, στο Καταστάρι. Το Καταστάρι, βρίσκεται σε υπέροχη γεωγραφική θέση, στους πρόποδες του βουνού Βραχίονας, παρέχοντας στους κατοίκους του μια ασφαλή απόσταση από την ακτή και τις πειρατικές επιθέσεις. Συνεπώς, οι Αλυκές έμειναν ακατοίκητες για αρκετά χρόνια.
Το όνομα Καταστάρι σημαίνει "κάτω στάρι" και προέρχεται από τους χωρικούς, που χρησιμοποιούσαν τη γη των Αλυκών για γεωργικές καλλιέργειες, αφού δεν ζούσαν εκεί και αναφερόμενοι στην περιοχή, την αποκαλούσαν έτσι. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελληνική κυβέρνηση αναζητούσε μέρος για την παραγωγή αλατιού.
Επιλέχθησαν οι Αλυκές, απ' όπου πήραν τελικά το όνομά τους, καθώς υπήρχαν πολλά επίπεδα σημεία γης.
Από τις αλυκές, παραγόταν αλάτι μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970, αλλά το 1980 σταμάτησε η παραγωγή, αφού η Ελληνική Κυβέρνηση θεώρησε ότι η επιχείρηση δεν ήταν πλέον βιώσιμη. Σήμερα, οι αλυκές παραμένουν άθικτες και αποτελούν οικότοπο για την τοπική πανίδα και χλωρίδα. Το 1998, με την εφαρμογή του νόμου Καποδίστρια, τα χωριά Σκουλικάδο, Πηγαδάκια, Καλλιθέα, Γερακαρία, Άγιος Δημήτριος, Αλυκανάς και Αλυκές, συνενώθηκαν σε ένα δημοτικό διαμέρισμα, αυτό των Αλυκών.
 Ιστορία της Ζακύνθου
Η Ζάκυνθος ήταν γνωστή από τα προϊστορικά χρόνια.
Ο Όμηρος την αναφέρει ως  Υλήεσσα (δασωμένη) και θεωρεί πρώτο οικιστή της τον Ζάκυνθο, γιο του βασιλιά της Φρυγίας Δάρδανου.
Η μυθολογία θέλει τους θεούς Άρτεμη και Απόλλωνα να τριγυρίζουν γοητευμένοι στο νησί από τις ομορφιές του.
Οι κάτοικοί του πολέμησαν στο πλευρό του Οδυσσέα κατά τον Τρωϊκό Πόλεμο κι αργότερα κέρδισαν την ανεξαρτησία τους από την Ηγεμονία της Ιθάκης και απέκτησαν δημοκρατική διακυβέρνηση.
Χάρη στη γεωγραφική του θέση και στις πηγές πίσσας που διέθετε, το νησί γνώρισε μεγάλη εμπορική και πολιτιστική άνθηση στα ιστορικά χρόνια. Έμεινε ουδέτερο στους Περσικούς Πολέμους, αλλά κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο συμμάχησε με τους Αθηναίους. Η Ζάκυνθος υποτάχθηκε στους Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι αργότερα στους Ρωμαίους, που της παραχώρησαν σχετική αυτονομία. Στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου η Ζάκυνθος ανήκε στην επαρχία της Ιλλυρίας. Ο χριστιανισμός έφτασε στο νησί με τη Μαρία Μαγδαληνή το 34 μ.Χ. όπως θέλει η παράδοση. Στη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων λεηλατείται από πειρατές και Βάνδαλους. Αλλά και αργότερα υπέστη πολλά από τους Σταυροφόρους. Το 1185 η Ζάκυνθος μαζί με την Κεφαλονιά περιέρχονται στην κυριαρχία των Ορσίνι. Οι Τούρκοι δεν κατάφεραν πάντως να πατήσουν το νησί.
Η Ενετοκρατία (1484 - 1797) πλούτισε τον ζακυνθινό πολιτισμό κι οργάνωσε το νησί σε πολιτεία. Κάτω από την προστασία των Ενετών, η νέα πόλη ξέφυγε από τα όρια του Κάστρου και έφτασε ως τη θάλασσα, με ωραία ρυμοτομία και επιβλητικά κτίρια.
Όμως οι ευγενείς καταδυνάστευαν τους Ποπολάρους. Όταν αργότερα οι Γάλλοι δημοκρατικοί κατέλαβαν το νησί, έγιναν δεκτοί με ανακούφιση από το λαό.
Οι Ρώσοι δεν έμειναν για πολύ, ενώ οι Άγγλοι που τους διαδέχτηκαν, φρόντισαν για τον εκσυγχρονισμό της διοίκησης, για δημόσια έργα και για τη δημόσια υγεία.
Το όνειρο των Ζακυνθινών να ενωθούν με την Ελλάδα έγινε μετά από πολύ αγώνα, στις 21 Μαϊου 1864, οπότε και υψώθηκε οριστικά η ελληνική σημαία στο νησί.
Το νησί της μουσικής, της ποίησης και της φιλοξενίας.
Πατρίδα του Διονυσίου Σολωμού, του εθνικού μας ποιητή, του Ανδρέα Κάλβου, του Ούγκο Φώσκολου και του Ξενόπουλου, η Ζάκυνθος είχε πάντα και διατηρεί και σήμερα υψηλότατο πολιτιστικό επίπεδο.
Οι βενετσιάνικες επιρροές ζυμώθηκαν με την ελληνική παράδοση και έδωσαν έναν ιδιαίτερο πολιτισμό με λεπτές αποχρώσεις και χάρη.
Στο νησί καλλιεργήθηκαν κι αναπτύχθηκαν όλες οι μορφές της Τέχνης. Γι' αυτό κι η Ζάκυνθος δίκαια ονομάστηκε Φλωρεντία της Ανατολής.
Η μουσική "κυλάει στις φλέβες" των Ζακυνθινών. Η επίδοσή τους στην τέχνη αυτή άρχισε από τα πανάρχαια χρόνια, τότε που λατρευόταν στο νησί ο θεός της Μουσικής, Απόλλωνας. Τον καιρό της Ενετοκρατίας αναπτύχθηκε η Ζακυνθινή καντάδα, που φτάνει ώς τις μέρες μας. Η πρώτη μουσική σχολή στην Ελλάδα ιδρύθηκε μόλις το 1815 στη Ζάκυνθο και υπήρξε γενέτειρα μεγάλων μουσικών με διεθνή αναγνώριση.
Το θέατρο, με την επήρεια των Ιταλών, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στο νησί ήδη από τον 15ο αιώνα. Το 1571 ανεβαίνουν στη σκηνή για πρώτη φορά "οι Πέρσες" του Αισχύλου. Η σάτυρα στις Ομιλίες, ένα είδος λαϊκής επιθεώρησης, βρίσκει μεγάλη απήχηση στο λαό, ενώ η όπερα ενώνει αριστοκράτες και ποπολάρους.
Σήμερα η Ζάκυνθος είναι ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά κέντρα της Ελλάδας. Σπάνιες συναυλίες και άλλες αξιόλογες εκδηλώσεις οργανώνονται κάθε χρόνο στο νησί. Η πνευματική ζωή στο νησί υπήρξε επίσης σπουδαία. Η πρώτη ελληνική Ακαδημία ιδρύθηκε στη Ζάκυνθο τον 16ο αιώνα.
Κι οι σημερινοί Ζακυνθινοί, άνθρωποι ανοιχτόκαρδοι, γλεντζέδες και φιλόξενοι, με ζωηρό ταμπεραμέντο, δείχνουν ιδιαίτερη κλίση στις τέχνες και τα γράμματα. |
